Om kwart over twee word ik wakker. Het is een kwartier voor de wekker gaat en ik heb dan zeker een uur geslapen. Rustig kleed ik mij aan en pak wat schone kleren in. Tom word ook wakker en om half drie staan we bij de balie van het hotel om een taxi te regelen. Het is even lastig om het adres van onze bestemming te vinden maar het blijkt vlak bij te zijn bij een ander hotel. Daar aangekomen zien we de ongeveer 20 bussen al staan. Langzaam komen ook alle andere lopers naar en uit het hotel. Als iedereen is ingestapt vertrekken we naar Huangyaguan. De busreis duurt twee uur waarvan ik zeker de helft lig te slapen
Aangekomen bij de start is iedereen opgewonden. Wat opvalt is dat er bijna geen Chinezen mee doen. Het is nog wat fris want de zon is nog achter de bergen. Bijna iedereen begint dan ook met inlopen, rekken en strekken. Ik eet nog een banaan en wat koekjes en strik mijn veters nog een keer. Voor de rest spaar ik mijn energie door zo weinig mogelijk te bewegen. Om 07.30 uur start de eerste groep. Ik ben ingedeelde in de derde van de vier groepen. Dat betekend dat ik om 07.50 uur van start mag.

De eerste 5 kilometer is gelijk stevig klimmen. Wel op een goede asfaltweg maar flink omhoog. De eerste mensen staan dan ook na 2,5 km al puffend en hijgend langs de kant. Ik kan een redelijk tempo lopen maar merk de biertjes en het slaaptekort wel in mijn benen. Aangezien het niet om een tijd gaat maar ik de marathon gewoon wil uitlopen ga ik niet forceren. De eerst 5 km gaan dan ook in ongeveer een 35 minuten. Boven aangekomen begint het echte traplopen. 3 kilometer waar geen trede hetzelfde is en het ene stuk is nog steiler als het andere. Vooral de laatste 500 meter is bijna recht naar beneden. Je daalt dan 250 meter. Eigen tempo lopen lukt niet meer mede doordat je af en toe stil staat bij een wachttoren. Die drie kilometer loop ik in ongeveer 40 minuten.

De volgende 12 kilometer is relatief vlak. Er is geen stukje in de marathon waar geen daling of stijging in zit maar hier voel je het bijna niet. Het blijft wel lastig lopen omdat het gedeeltelijk op grindpaden is. Er liggen grote kiezels op waar je makkelijk op uit kunt glijden toch probeer ik ontspannen te lopend hoewel dat na de eerst acht kilometer eigenlijk al niet meer kan. Ik doe er gemiddeld 5,5 minuut per kilometer over. Na ongeveer 13 kilometer word de groep hardlopers gescheiden. De mensen van de halve marathon gaan dan met een bocht terug naar het stadion terwijl de mensen die de hele marathon lopen recht door moeten. Vanaf dat stuk loop je over de openbare weg en moet je dus oppassen voor het langskomend verkeer. De scooters auto's en bussen razen langs. Hier is ook een waterpost aan de andere kant van de weg neergezet. Iedereen moet dus oversteken. Heel erg handig. Voor de rest was het allemaal wel goed geregeld met om de twee kilometer water en om de 6 ook wat energie drankjes en regelmatig een banaan.

Na twintig kilometer moet er weer flink geklommen worden. In drie kilometer stijg je weer zo'n 200 meter. De weg is net als de eerste 5 kilometer goed begaanbaar maar het is zo steil dat iedereen moet lopen. Ik wist dat het ging komen en wist dat ik het ook wandelend zou gaan doen. Met nog meer dan 22 kilometer te gaan wil ik hier niet al kramp krijgen. De afdaling is nog steiler dan de klim en het is dus niet makkelijk om daar te gaan rennen. Af en toe lukt dat wat stukken maar niet de hele tijd. Na de afdaling van 2 kilometer komt het parcours weer op dezelfde route als de halve marathon en daar haal ik dan ook weer wat mensen in. Zij zijn echter al bijna klaar terwijl ik nog 15 kilometer moet. Bij het 31 kilometerpunt staat Tom mij op te wachten. Hij loopt 3 kilometer mee en koopt onderweg nog wat ijsjes om uit te delen aan de lopers. Echt heerlijke verkoeling omdat het ondertussen wel 35 graden is geworden. Het  lopen is eigenlijk een stevig tempo wandelen want de benen doen te veel pijn. Ik ben niet de enige die dat heeft en het is wel mooi hoe iedereen elkaar aanmoedigt om door te gaan.

Na 34 kilometer kom ik nog weer een keer door het stadion en dan komt het zwaarste stuk. Voordat je de trap op moet krijg je een bandje dat je de muur de tweede keer gaat beklimmen en dan begint het pas echt. Dit is het zwaarste stuk wat ik ooit heb gelopen. 250 meter echt omhoog. Alleen maar trappen en overal waar je ook naar toe kijkt zie je trappen. Om moedeloos van te worden. Bijna iedereen gaat er wel even bij zitten en twee keer is er een medisch team nodig om iemand weer op de been te krijgen. Wat wel mooi is dat iedereen elkaar helpt of het nou met het geven van water is of gewoon door elkaar aan te moedigen. Iedereen voelt zich kapot maar hoopt dat hij of zij maar ook de andere mensen de finish gaan halen. De 500 meter recht omhoog doe ik in 25 minuten. Nog nooit zo langzaam geweest. De volgende 2,5 kilometer is ook traplopen maar niet meer zo steil. Het is fantastisch om te doen met mooie uitzichten over het glooiende landschap. De benen verzuren wel maar het is nog vol te houden.

Na de laatste trede is het nog 5 kilometer afdalen. Het lukt om af en toen of 600 of 700 meter te rennen maar tussendoor moet ik ook hele stukken wandelen. Tom loopt dit stuk weer mee en dat doet me goed. Een beetje afleiding van de kramp vooral in mijn rechter bovenbeen. De laatste waterpost staat na 41 kilometer. Ik neem nog een paar slokken en zet dan mijn eindsprint in. Met een snelheid van bijna 10 kilometer per uur leg ik de laatste kilometer af en vol trots loop ik na 5 uur en 40 minuten de finish over. Ik heb het gehaald. De zwaarste sportprestaties die ik ooit heb gedaan. Tom staat bij de finish te wachten met een koud biertje. Het is gelukt. Wat een heerlijke gevoel!! Een half uur later zitten we in de bus terug naar Bejing om daar te gaan vieren dat het allemaal gelukt is.

Graag wil ik drie mensen bedanken voor alle hulp. Hanneke en Roy van Plaza Sportiva voor alle begeleiding tips trucs en trainingen in voorbereiding voor de marathon en natuurlijk Tom voor het inschrijven en vooral voor alle mentale hulp voor tijdens en na de marathon.